राजस्थान बॉर्डरवर डिटेक्टीव्ह चिण्णूची रबाडगिरी - 4

अस्वीकृती (Disclaimer) - राजस्थान बॉर्डरवर डिटेक्टीव्ह चिण्णूची रबाडगिरी - 1 

19 डिसेंबर 2007. दुपारी 03.55

चीफ ’ची’चे ऑफिस

कु. मानवी चीफच्या केबिनमधे शिरली तेव्हा टेबलावर डोके टेकून, खुर्चीतल्या खुर्चीत घसरुन वेडेवाकडे पसरलेले चीफ तिला दिसले. ती झट्कन पुढे झाली. त्यांचे गाल टेबलावर ओघळले होते, डोळे अर्धवट उघडे होते व तोंडातून गळलेल्या लाळेचे टेबलावर छोटेसे, 3.5 x 2.5 सेंमीचे थारोळे झाले होते. (मापे बरोबर होती. कारण कु. मानवीने ती तप्तरतेने मोजली. अशा नको त्या गोष्टीत ती नेहमी अमानवी चटपटीतपणा दाखवत असे) त्यांचा डावा हात टेबलावर पसरला होता व त्यात अर्धवट उघडे डिटेक्टिव कथांचे पुस्तक धरलेले होते. उजवा हात टेबलाखाली दोन पायांमधे लोंबत होता. पोटाचा पट्टा ढिला केला होता व त्यातून पोट बाहेर पडून लोंबत होते. दोन्ही तंगड्या दोन बाजूंना ढिलेपणाने पसरलेल्या होत्या. -- एखादा अडाणी, सामान्य माणूस तिथे आला असता तर, पुस्तक वाचताना बेसावध गाठून कोणीतरी चीफना गोळी घातली आहे व ते तात्काळ मरुन तिथे तसे पडले आहेत असे त्याला वाटले असते. पण कु. मानवीला ते नेहमीचे दृश्य होते व ती सामान्य माणूस नव्हती. शिवाय एखादा अडाणी, सामान्य माणूस तिथे येण्याची शक्यताही नव्हती.

कु. मानवीने तात्काळ कोटाच्या कॉलरला धरुन चीफला मागे खेचले, त्यांच्या लोंबत्या गालांवर थपडा मारल्या व टेबलावरील ग्लासातील पाण्याचा सपकारा त्यांच्या तोंडावर मारला. 

“चीफ – चीफ -- जागे व्हा, जागे व्हा! ...”

“अं ... अं? ...”                                                           

“जागे व्हा! -- चिण्णू आलाय ...”

“कोण चिण्णू ? ...”

“आपला चिण्णू -- डी-1-डी ...” (गालांवर थपडा).

“डी-डी-डी- ... का? -- मी झोपतो ...”

“जागे व्हा.” (पाण्याचा दुसरा सपकारा.) “तुम्हीच बोलावलं होतं. उठा, उठा, (थपडा) आज काय दिवसाच घेतली काय कोण जाणे. उठा! त्यानं तुम्हाला असं पाहिलं तर काय वाटेल त्याला? -- मी आहे म्हणून, नाहीतर -- चिण्णू  आलाय!” शेवटचं वाक्य ती चीफच्या कानांत ओरडली.

“का?!”

“त्या पाकिस्तानच्या पंतप्रधानांचा खून ...”

“झाला सुध्दा? इतक्यातच? आणि मला उठवलं नाहीस?” चीफ एकदम खडबडून जागे झाले व मानवीवर खेकसले.

“अजून नाही झाला.” बोलता बोलता मानवीने टिशू पेपरने चीफची लाळ पुसली, ओला झालेला चेहेरा पुसला व कपडे, सूट, टाय नीटनेटका केला. तोपर्यंत पोटावरचा पट्टा आवळण्याइतके चीफ जागे झाले होते. मग मानवीने टेबल साफ केले, डिटेक्टिव्ह कादंबरी ड्रॉवरमधे टाकली आणि दुसर्‍या ड्रॉवरमधला चिरुट काढून चीफसमोर ठेवला. “आत्ता फक्त प्लॅन आलाय. त्यासाठी तुम्ही चिण्णूला बोलावलं होतंत -- तो आलाय ...”

“मी चिण्णूला -- पाकिस्तानच्या पंतप्रधानांचा खून करायला बोलावलं होतं?” चीफनी अविश्वासाने विचारले.

“असं काय करता चीफ? तुम्ही जागे झालात का नीट? हे गार पाणी घ्या. तुम्ही अन्वेषण व प्रतिबंध विभागाचे प्रमुख आहात. आता हा चिरुट पेटवा म्हणजे मी चिण्णूला बोलावते.”

“तूच दे पेटवून. मला त्याचा वाससुध्दा सहन होत नाही?”

“नुस्ता हातात तरी स्टायलीत धरा! त्याशिवाय चीफ म्हणून रुबाब कसा वाटेल?” चिरूट पेटवून मानवीने स्वतः दोन खोल झुरके घेतले आणि धूर खोलीत पसरवला. मग चिरूट चीफच्या हातात देत मानवी म्हणाली. “आणि ताठ बसा. मधेच ढेपाळू नका.”

कु. मानवी सट्कन स्प्रिंगचे दार उघडून चीफच्या केबिनमधून बाहेर आली आणि तिने चिण्णूला आत जायची खूण केली. चिण्णू तिच्या शेजारुन जाताना त्याच्या गळ्याजवळच्या फटीतून तिने झट्कन शर्टच्या आत हात घातला.

“मानवी नंतर -- नंतर -- हे बघतायत ...”

“चिण्णू --” एखाद्या खोडकर मुलाला पकडावे तशी कु. मानवी म्हणाली आणि तिने शर्टच्या आतून हात बाहेर काढला. तिच्या हातात चार सेंमी, धारदार, फोल्डिंगची कात्री होती.

“मी काही चीफचा खून करायला आलो नाही.” चिण्णू तक्रारीच्या सुरात म्हणाला. मग रुबाब न दाखवता हळूच स्प्रिंगचे दार उघडून, ते तसेच धरुन ठेवून तो आत शिरला व पूर्ण शिरल्यावरच त्याने ते हलकेच सोडून दिले.

राजस्थान बॉर्डरवर डिटेक्टीव्ह चिण्णूची रबाडगिरी - 3

अस्वीकृती (Disclaimer) - राजस्थान बॉर्डरवर डिटेक्टीव्ह चिण्णूची रबाडगिरी - 1 

19 डिसेंबर 2007. दुपारी 03.50

13वा मजला: ’चीफचा मजला’ किंवा ‘डिटेक्टिव्ह नं-1’ चा मजला

मग, आणखी वरच्या मजल्यावर जाणारा जिना चढायला चिण्णूने सुरुवात केली. त्याच्या जिना चढण्याच्या रुबाबातला एक शतांश तरी रुबाब आपल्यात यावा असा प्रयत्न करत त्याचे तिघे सहाय्यक डिटेक्टिव्ह त्याच्या मागून जिना चढू लागले. चिण्णूच्या मागे त्यांच्यापैकीच एकाची चिण्णूच्या जागी बढती होणार होती आणि त्यांच्या कामातील धोका लक्षात घेता तो दिवस फार दूर असणार नव्हता.

परदेशातील इमारतींना, विशेषत: महत्त्वाची सरकारी कार्यालये, मंत्रालये, महत्त्वाच्या व्यक्तींची निवासस्थाने असलेल्या इमारती, मोठी हॉटेले इत्यादींना 13 वा मजलाच नसतो. पण इथे भारतात, विशेषत: ‘मध्यवर्ती आंतरराष्ट्रीय राजकीय खून अन्वेष्ण कार्यालयाचा’ 13 वा मजला म्हणजे ‘चीफचा मजला’ म्हणून सर्व जगात प्रसिध्द होता. तसेच तो ‘डिटेक्टिव्ह नं-1’ चा मजला म्हणूनही प्रसिध्द होता.

या मजल्यावर लिफ्ट थांबत नसे. 12 व्या मजल्यावरुन याच एकमेव जिन्यावरुन वर यावे लागे. जिना संपताच उजवीकडे लांब पॅसेज होता आणि दुतर्फा ‘डी-1’ पदावरच्या दहा डिटेक्टिव्हांची कार्यालये होती. तिथे या डिटेक्टिव्हांच्या हाताखालचा स्टाफ असे. बहुधा डी-1 पैकी कोणीच कधी कार्यालयात सापडत नसत. कारण बाहेरचे, वरचे आणि मुख्यत: खालचे जग हेच त्यांचे खरे कार्यालय होते.

पॅसेजच्या शेवटी एकच दार होते. त्यावर सध्याच्या पंतप्रधानांचा फोटो लावलेला होता. खाली हिरव्या मखमली पाटीवर ‘चीफचे कार्यालय ’ असे पितळी अक्षरांत लिहिले होते. हे बघून एखाद्दाला चीफच पंतप्रधान आहेत असे वाटत असे तर एखायला पंतप्रधानच चीफ आहेत असे वाटत असे. अगदी अडाणी, सामान्य, आपल्यासारखा माणूस तिथे आला असता तर त्याला कदाचित तो चीफचाच फोटो वाटला असता. पण या इथे अडाणी व सामान्य माणूस येऊच शकत नसे.

चीफच्या ऑफिसच्या दाराबाहेर चिण्णूने ऐटीत सिगारेट शिलगावली व पेटती काडी बेफिकीरीने, स्टायलीत खालच्या मखमली कार्पेटवर उडवली. असले बेफिकीर कृत्य तो इथे करु शकत असे. कारण काडी कारपेटवर पडता पडता झडप घालून विझवण्यासाठी व कडेच्या थोटूक पात्रात टाकण्यासाठी आता त्याच्या मागे त्याचे तीन सहाय्यक उभे होते. हा प्रकार त्याने आता शिरल्यावर केला असता तर चीफच्या पर्सनल सेक्रेंटरीने त्याच्या चिप्पुट श्रीमुखातच भडकावली असती.

चीफची पर्सनल सेक्रेंटरी कु. मानवी गोचिडे हे एक प्रस्थच होते. चिण्णू आलेला आहे हे तिला घंटेच्या सूचनेमुळे समजलेच होते. घंटेची मूळ कल्पना तिचीच होती. त्यामुळे तिला तयारीला वेळ मिळत असे आणि त्यामुळे तिचे सर्व प्रकरण या सर्व एक नंबरच्या डिटेक्टिव्हांनाही कधीच कळले नाही. घंटा वाजताच ती सिगारेट विझवत असे व पंखा फुल ऑन करत असे. आपल्या टेबलवरचा सर्व प्रचंड पसारा ती झटक्यात टेबलक्लॅथसकट उचलत असे व त्याचे गाठोडे बांधून शेजारच्या प्रसाधन कक्षात भिरकावून देत असे. खोलीभर पसरलेल्या इतर सर्व सटरफटर वस्तू पायानेच ढकलून ती मोठ्या कपाटाखाली सरकवत असे. मग टेबलावर नवा टेबलक्लॉथ टाकून त्यावर हिरवा, लाल व काळा असे तीन फोन ती मांडून ठेवत असे. (त्यातील फक्त काळा फोन खरा चालू असे. इतर देखाव्याचे असत. पण हे चीफला सुध्दा माहीत नव्हते.) मग टेबलावर, ‘अति महत्त्वाचे’ असे लिहिलेल्या दोनच फायली, दोन कोरे कागद व तीन पेने (अर्थातच लाल, हिरवे व काळे) असलेला पेनस्टॅंड ती मांडत असे. एकूण फक्त एवढेच काम ती खर्‍या चटपटीतपणे करत असे. मग ड्रेस नीटनेटका करून, नाकावर चश्मा ओढून, टेबलामागे खुर्चीवर ती ताठ बसत असे, एक हात लाल फोनवर ठेवत असे ( नुकताच महत्त्वाचा फोन करुन फोन ठेवत असल्याप्रमाणे) व एका हातात लिहिण्याच्या तयारीत उघडे पेन ठेवत असे. अशा वेळी, आत येणार्‍या डिटेक्टिव्हाला ती अती कार्यक्षम, अती स्मार्ट, कामात व्यग्र, चटपटीत, करारी व कडक अशी खुर्चीवर बसून, मान उंचावलेल्या व चश्मा घातलेल्या शहामृगासारखी  दिसे.

चिण्णूने सिगारेटचा एक खोल झुरका घेतला. डाव्या हाताने स्टायलित धक्का मारुन स्प्रिंगचे दार ढकलले व त्याचे ते रुबाबदार पाऊल आत टाकले. पण तो पुरा आत जायच्या आतच स्प्रिंगचे दार मागे येऊन त्याच्या नाकावर व कपाळावर आदळले. असंख्य वेळा चीफच्या ऑफिसमधे येऊन व लाख वेळा प्रॅक्टिस करुनही हे स्प्रिंगचे दार व आपले रुबाबदार पाऊल यांच्यातले टायमिंग त्याला कधीच जमले नव्हते. आयुष्यात ही एकच गोष्ट आपल्याला कधीच नीट जमली नाही (अशाही अर्थातच अनेक गोष्टी होत्या) ही एकच खंत मरताना उरणार हे त्याला माहीत होते.

कपाळावर दार आपटल्याने नेहमीप्रमाणेच लिब्बीण चेहेर्‍याने व रुबाबदारपणे लडखडत्या दुसर्‍या पावलाने चिण्णूने आत प्रवेश केला. डोळ्यांपुढच्या काजव्यांच्या प्रकाशात त्याने कु. मानवी गोचिडेला पाहिले. तेव्हा ती नेहमीप्रमाणेच अति कार्यक्षम, अति स्मार्ट, -- , (वगैरे वगैरे), चश्मा घातलेल्या शहामृगासारखी, अशी चिण्णूला दिसली.

चिण्णूने स्वतःला सावरले व सिगारेटचा दुसरा व शेवटचा खोल झुरका घेतला.

“हाय स्वीट मानवी !” तिच्या तोंडावर सिगारेटचा धूर सोडत चिण्णू म्हणाला.

“चिण्णू ! सिगारेट विझव. नाहीतर थोबाड फोडीन. तुला माहितीयै मला सिगारेटचा वास बिल्कुल आवडत नाही.”

“अगं -- पण -- मी -- मी आत्ताच --” चिण्णूने सिगारेट विझवली.

“जरा नीट वाग. वयाबरोबर पोरकटपणाच वाढतोय तुझा.” जरा मवाळ आवाजात मानवी म्हणाली. “मी चीफला सांगून येते -- तू आलायस ते.”

ती तट्कन उठली व आतले स्प्रिंगचे दार झटक्यात उघडून ते पुन्हा मागे येण्याच्या आत चीफच्या केबिनमधे दिसेनाशी झाली. एकदा तरी स्प्रिंगचे दार आपल्यासारखेच तिच्याही थोबाडावर आदळावे म्हणून चिण्णूने कितीतरी वेळा गणपतीपुढे प्रार्थना केली होती. पण गणपतीच्या काळी असे स्प्रिंगचे दरवाजे नव्हते म्हणून प्रार्थनेचा उपयोग होत नाही अशी तो मनाची समजून करुन घेत असे. त्याची ही इच्छा आजही पुरी झाली नाही. 

राजस्थान बॉर्डरवर डिटेक्टीव्ह चिण्णूची रबाडगिरी - 2

अस्वीकृती (Disclaimer) - राजस्थान बॉर्डरवर डिटेक्टीव्ह चिण्णूची रबाडगिरी - 1 

      19 डिसेंबर 2007. दुपारी 03.40 

12वा मजला.

‘अन्वेषण व प्रतिबंध कार्यकारी विभाग’ ऊर्फ चीफ ’ची’च्या ऑफिसमधील स्टाफ चिण्णूच्या आगमनासाठी तयारीतच बसला होता. खालच्या, अकराव्या मजल्यावरील सुरक्षा जवानांनी झडतीत वेळ घालवल्याने या वरच्या ऑफिसमधील लोकांना तयार व्हायला नेहमीच जास्त वेळ मिळत असे. त्यामुळे सर्वजण तरतरीत होऊन, चेहेर्‍यावर उत्साह आणून, ताठ बसून, कार्यमग्न असण्याचा आव आणून, चिण्णूच्या आगमनाची वाटच पाहात होते. त्यांतील तिघी तरुणींनी तेवढ्यात पर्समधल्या आरशात पाहून मेक-अप सारखा करून घेतला. दोन प्रौढ स्त्रियांनी त्यांच्याकडे नापसंतीने पाहात आपले डाय केलेले केस नीट करुन घेतले व पदर सावरले. स्टाफपैकी इतर दहा पुरुषांना चिण्णूचा हेवा वाटला. पण त्यांचाही तो हीरो होता. जिन्यावर पावलांचा हलका दमदार आवाज आला आणि राजाच्या रुबाबात चिण्णूने प्रवेश केला.

चिण्णू -- महान चिण्णू चिणमुणकर --  सर्वांच्या ह्रदयाचे दोन ठोके जलद पडले. सर्वजण अतीव आदराने त्याच्याकडे पाहात होते. फक्त ‘चिण्णू चिणमुणकर की ऽऽ -- जय!’ हे शब्द त्यांच्या तोंडातून बाहेर पडले नाहीत, इतकेच. तो चिण्णू नावाचा, सहापूट तीन इंच उंचीचा, बारीक कमरेचा, नाकतोड्यासारख्या हातापायांचा, बहात्तर किलो वजनाचा पुरुषोत्तम! त्याचा तो चिप्पुट चेहेरा, लांबट वरवंटी डोके व ती सुप्रसिध्द रुबाबदार हॅट! शहरातील सर्वांत महागड्या व कपडे बिघडवण्यात एक्सपर्ट असणार्‍या ‘कटर्स अ‍ॅंड स्टिचर्स’ टेलरिंग फर्म मधे शिवलेला, किंचित बावळटपणा दाखवणारा त्याचा तो भारी, ढगळ सूट; गडद निळ्या रंगाचा, गळ्यात बांधलेल्या दोरीसारखा दिसणारा, अगदी अरुंद, लांब, पॅंट मधे खोचलेला टाय; लेटेस्ट फॅशनचे, एक ब्राऊन व एक ब्लॅक असे टोकदार बूट व किंचित लांडी पॅंट व बूट यांच्यामधून डोकावणारे ऑफ-व्हाईट सुती मोजे! 26 जानेवारीला बहुतेक दर वर्षी विशेष शौर्यपदक स्वीकारण्यासाठी तो येत असे तेव्हाच फक्त लोकांनी त्याला यूनिफॉर्ममधे बघितले असेल. (अर्थात तेव्हा यूनिफॉर्ममधे तो चिण्णू म्हणून ओळखूच येत नसे.)

चिण्णूने प्रवेश केला आणि ओठांच्या डाव्या कोपर्‍यातून त्याचे ते सुप्रसिध्द ’कनीस’ हास्य त्याने सर्वांवर फेकले. मग गालाची हाडे वर आलेल्या आपल्या चिप्पुट चेहेर्‍यावरील खोलगट गाल फुगवून शिट्टीवर जुनी लोकप्रिय धुन वाजवत (ही एकच धुन त्याला येत असे.) व बोटांभोवती किल्लीची साखळी फिरवत तो सर्वांमधून हॉलच्या दुसर्‍या टोकच्या दाराकडे गेला. जाता जाता त्याने इस्टेला फर्नांडिसकडे बघून डोळा मारला. त्याबरोबर तिने ओठांचा ‘ओ’ केला व तिचे डोळे पांढरे झाले. निंजुळा नवाथेकडे त्याने फ्लाईंग किस् फेकला तेव्हा त्या धक्क्याने ती खुर्चीवरुन कोलमडली. आशा खानच्या गालावर त्याने चापटी मारली तेव्हा ती बेशुध्द पडली. मग त्याने, ‘यू नॉट्टी गर्ल’ असे म्हणत मिसेस शिफा वर्मांचे नाक ओढले. त्यावर ‘निर्लज्ज मेला! चिण्णू तू अलीकडे फारच चावटपणा करतोस हं. ह्यांना समजलं तर शूट करतील तुला!’ असं त्या म्हणाल्या. तोपर्यंत, ‘हाय सेक्सी बेबी’ असे म्हणत चिण्णूने श्रीमती शायलिनीबाई संपकाळांचा गालगुच्चा घेतला. त्यांनी खांद्दावरचा पदर आणखी घट्ट आवळून घेत शालीनतेने मान झुकवली व ‘चिण्ण्ण्ण्णू!’ असा नापसंतीचा उद्गागार काढला. पण चिण्णूने ’सेक्सी’ म्हटलेले त्यांना आवडत असे व मिसेस वर्मांना ’गर्ल’ म्हटलेले आवडत असे हे सर्वांना माहीत होते. शिवाय या ऑफिसमधे त्याला सर्व गुन्हे माफ होते. उद्या कदाचित तो जिवंत दिसणार नाही आणि त्या ऑफिसच्या भिंतीवरील, देशासाठी प्राणार्पण करणार्‍या डिटेक्टिव्हांच्या फोटोंच्या रांगेत त्याचा हळद, कुंकू, गंध लावलेला व प्लॅस्टिकच्या फुलांचा हार घातलेला फोटो पाहावा लागेल हे सर्वांना माहीत होते.

हॉलच्या दुसर्‍या दाराजवळ तो पोचता पोचता त्याचे तीन ’डी-2’ श्रेणीचे सहकारी त्याच्यासमोर आले आणि त्याला सॅल्यूट करुन रांगेत उभे राहीले.

“आज काय विशेष?” चिण्णूने सहज विचारले.

“आम्हाला कसलीही कुणकुण नाही.” डी-2-ए म्हणाला.

“कसला अंदाजही बांधता येत नाही.” डी-2-बी.

“म्हणजे अतीशय गंभीर आणि गुप्त असणार !” डी-2-सी.

“हं ऽऽऽऽऽऽऽ !” चिण्णूने इतक्या खर्जातला व लांबवलेला ‘हंऽऽ’ केला की सर्वजण दचकले व यावेळचे प्रकरण फार, म्हणजे फारच, म्हणजे फारच गंभीर असणार याची सर्वांनाच खात्री पटली.